ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ
Ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση του μνημονίου για τον σφετερισμό των συντάξεων των ασθενών που φιλοξενούνται στις στεγαστικές δομές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα όχι μόνο δεν παρουσιάζει σημάδια ύφεσης μπροστά στις τεκμηριωμένες κριτικές του μέτρου και τις ποικίλες αντιδράσεις ενάντιά του, αλλά φαίνεται ότι, αντίθετα, προχωράει στη φάση της άμεσης εφαρμογής.
Την ίδια στιγμή που ο ΓΓ Πρόνοιας Γ. Κατριβάνος απαντούσε με τα γνωστά και άκρως έωλα, παλαιολιθικού χαρακτήρα επιχειρήματα (με τα οποία τον προμηθεύει ο εσμός των οικονομολόγων της υγείας που περιστοιχίζουν την ηγεσία του Υπουργείου) στο τεκμηριωμένο κείμενο των εργαζομένων στη Δ/νση Ψυχικής Υγείας, που, εκ των έσω, κατεδάφιζε την όποια επιχειρηματολογία υπέρ της κατακράτησης των συντάξεων, ο υφυπουργός Μ. Μπόλαρης εξέδιδε νέα Υπουργική απόφαση (14/3/2012), διορθωτική της περσινής του Λοβέρδου, για την παρακράτηση των συντάξεων στα ΝΠΔΔ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η διορθωμένη αυτή απόφαση για τις στεγαστικές δομές των ΝΠΔΔ έρχεται μόλις λίγες μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για την αντίστοιχη παρακράτηση στις στεγαστικές δομές των ΝΠΙΔ. Για να προχωρήσουν, προφανώς, στην καθολική εφαρμογή με βήμα ταχύ και συγχρονισμένο…
Δεν πρόκειται ν΄ αναφερθούμε εδώ εν εκτάσει (το έχουμε κάνει αλλού)στην κουλτούρα που διέπει την προσέγγιση του Κατριβάνου, η οποία διατρέχεται από λογικές που έχουν την καταγωγή τους στο 19ο αιώνα και επιβιώνουν με κυριαρχικό τρόπο μέχρι σήμερα, θεωρώντας τον ψυχικά πάσχοντα ως ‘πράγμα’, εξ αντικειμένου και εκ προοιμίου ανίκανο ν΄ αυτοδιαχειριστεί τα του εαυτού του, τις σχέσεις του και την όποια περιουσία του. Ως ‘αντικείμενο’ , θα πρέπει ν΄ ακολουθεί πάντα κάποιον (την οικογένεια, το θεσμό, το κράτος) από πίσω, με το λουρί στο λαιμό. Εν προκειμένω, αυτή η κουλτούρα ταιριάζει γάντι στη λογική του μνημονίου και, άλλωστε, βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της (από την δεκαετία του 30, με αποκορύφωμα τα έργα και ημέρες των ναζί) σε εποχές σαν αυτή.
Θα επισημάνουμε απλώς το πώς αντιφάσκει η προαναφερθείσα δήλωσή του με τη νέα, διορθωμένη υπουργική απόφαση του Μ. Μπόλαρη, αυτού του απηνούς διώκτη των «επιδοματούχων μαϊμού».
Λέει ο Κατριβάνος : «η συγκεκριμένη διάταξη δεν αποβλέπει στην ενίσχυση της χρηματοδότησης των δομών ούτε στην υποκατάσταση των υποχρεώσεων του κράτους, αλλά στη στοιχειώδη εξασφάλιση ότι τα οικονομικά των ασθενών θα χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των δικών τους αναγκών και όχι προς όφελος τρίτων».
Σπεύδει, όμως, ο Μπόλαρης να τον διαψεύσει, επαναλαμβάνοντας στη νέα υπουργική απόφαση αυτό που υπήρχε και στην αρχική του Λοβέρδου :
«Εχοντας υπόψη…2. Την ανάγκη κάλυψης λειτουργικών και λοιπών αναγκών, την εξασφάλιση της βιωσιμότητας και της λειτουργίας των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης των δημόσιων φορέων, την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και φροντίδας στα άτομα αυτά, με ταυτόχρονη μείωση της κρατικής επιχορήγησης και την ανάπτυξη περαιτέρω κλινών για την εξυπηρέτηση περισσότερων ατόμων που χρήζουν φιλοξενίας.»…
Είναι προφανές, με τα ίδια τα λεγόμενα τους, ότι η κατακράτηση των συντάξεων δεν γίνεται για την χρησιμοποίηση των χρημάτων των ασθενών προς όφελός τους, αλλά προς όφελος των δραστικά περικομμένων προϋπολογισμών, τόσο στο δημόσιο, όσο και στα ΝΠΙΔ (εδώ κατά 55%). Οι γλίσχρες συντάξεις των ψυχικά ασθενών και των αναπήρων όλης της χώρας θα χρηματοδοτήσουν, και αυτές, τις περικοπές των δημόσιων των δαπανών.
«5. Τα παρακρατηθέντα ποσά εγγράφονται στα έσοδα του προϋπολογισμού του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου και διατίθενται για τις ανάγκες των φιλοξενουμένων των Μονάδων Ψυχικής Αποκατάστασης» (η ορολογία είναι του Μπόλαρη και την παραθέτουμε ως έχει).
Εγγραφόμενα στα έσοδα του προϋπολογισμού, τα παρακρατηθέντα ποσά μπορεί, φυσικά, να πάνε για το ενοίκιο της δομής (που συχνά, στο δημόσιο, καθυστερεί για μήνες, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης να την αφήνει συχνά χωρίς ασανσέρ, θέρμανση, επισκευές στην αποχέτευση κλπ), για τη ΔΕΗ, το τηλέφωνο κοκ. Είναι σαφές ότι κάθε έννοια προνοιακής παροχής καταργείται. Ο χρήστης τα πληρώνει από την τσέπη του…όλα. Στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούν να πάνε και στους μισθούς, αλλά, όπως πάνε τα πράγματα, γιατί όχι και στον δημόσιο; Η δημόσια υπηρεσία, έτσι, χωρίς καμιά νομοθετική αλλαγή, με τον αυταρχισμό της εξουσίας, γίνεται ιδιωτική, με έναν εκβιασμό μαφιόζικου τύπου : «ή τα δίνεις ή φεύγεις».
Αυτό φαίνεται και στην παρακάτω διατύπωση της απόφασης του Μπόλαρη, που περιγράφει, χωρίς τις αμφισημίες της προηγούμενης, τον τρόπο παρακράτησης:
«4. Η διοίκηση του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου υποχρεούται με εξουσιοδοτημένο της όργανο να ενημερώνει τον φιλοξενούμενο για την παρακράτηση του αναφερόμενου ποσού και να ζητά από τον περιθαλπόμενο την υποβολή κάθε εγγράφου απαραίτητου για την εφαρμογή της παρούσας».
Αυτό που συνεπάγεται η ως άνω διάταξη είναι ότι οι λειτουργοί και γενικά οι υπάλληλοι του ΝΠΔΔ, πιθανόν ο επιστημονικά υπεύθυνος, ο νοσηλευτής, ή, ποιός ξέρει, μια εξωτερική επιτροπή διοικητικών υπαλλήλων (αλλά αυτή πώς θα πλησιάσει και πώς θα μιλήσει με τον ένοικο χωρίς της μεσολάβηση της θεραπευτικής ομάδας της δομής;) θα πιεστούν με τους γνωστούς εκβιασμούς (αν δεν το θεωρήσουν ήδη από μόνοι τους ως καθήκον τους) για την εφαρμογή του νόμου (με την απειλή πειθαρχικών διαδικασιών, με την επικρεμάμενη αξιολόγηση, την αγωνία της εφεδρείας και της απόλυσης κλπ). Αλλιώς, χωρίς την διαμεσολάβηση των λειτουργών της δομής, ή υπαλλήλων του ευρύτερου φορέα, πώς θα καταφέρουν να έχουν τα αναγκαία έγγραφα – της «αποδοχής», δηλαδή, από τον χρήστη της κατακράτησης της σύνταξής του;
Καταλαβαίνει κανείς ότι, αυτό που θα δημιουργηθεί μέσα στη δομή, και που έρχεται να προστεθεί στην ήδη επιβαρυμένη υπάρχουσα κατάσταση, θα σημάνει την αρχή του τέλους της δομής, τουλάχιστον ως προς τις θεραπευτικές της παραμέτρους, αλλά, συχνά, και της πλήρους εξαφάνισής της από το χάρτη…
Η απόφαση του Μπόλαρη ορίζει τελικά τρεις κατηγορίες στη βάση των οποίων σχετίζεται το ύψος της σύνταξης με το ποσοστό κατακράτησης. Μέχρι 500 ευρώ, το 50%, από 500-700, το 70% και πάνω από 700, το 80%. Πιο σκληρή από τη προηγούμενη απόφαση, τα ποσά που κατακρατούνται αυξάνονται ιλιγγιωδώς. Καθαρή ληστεία.
Οπότε, σε σχέση με την επιχειρηματολογία του Κατριβάνου προκύπτει τα εξής ερώτημα: Αν είναι για το φαγητό και τα ρούχα τους, πώς δικαιολογείται αυτή η διαφορά στην κατακράτηση για τις ίδιες παροχές. ’Η μήπως αυτός με τα 700 ευρώ θα τρώει καλλίτερο φαγητό και θα του αγοράζουν πιο καλά ρούχα;
Ότι με ένα κατάλληλο θεραπευτικό πλάνο, που θα βασίζεται στην καλλιέργεια του αυτεξούσιου και της αυτονομίας του χρήστη, θα μπορούσε (όπως πολύ συχνά ήδη συμβαίνει) να διαχειριστεί τελείως μόνος, ή με υποστήριξη, τα εισοδήματά του, ακόμα και να κατοικήσει σε δικό του σπίτι, ή να συγκατοικήσει, στο βαθμό που έχει μεγαλύτερο εισόδημα (και με την εκάστοτε αναγκαία κατάλληλη υλική και ψυχοκοινωνική στήριξη από μια κοινοτική υπηρεσία που θα έπρεπε να υπάρχει κοντά στο τόπο κατοικίας), δεν περνάει καθόλου από το μυαλό του όποιου Κατριβάνου και του όποιου Μπόλαρη, που για το μόνο που είναι ικανοί να σκεφτούν είναι το πώς θα εφαρμόσουν τις εντολές της τρόικας.
Είναι σαφές ότι βρίσκεται εν εξελίξει ένα αδιαπραγμάτευτο πλάνο που βασίζεται σε μια θεώρηση των ψυχικά πασχόντων και όλων των ατόμων με ποικίλων ειδών σωματικές δυσκολίες, ως «ζωών ανάξιων να ζουν», ως τον πιο εύκολο για εξόντωση στόχο. Και δεν χρειάζεται να δει κανείς ‘θαλάμους αερίων’ για να πειστεί γι΄ αυτό. Οι θάνατοι των πιο αδύναμων και όλο και πιο αβοήθητων, από όλες τις πλευρές, ατόμων, είναι καθημερινοί και όλο και πιο συχνοί.
Η παρακράτηση των συντάξεων των ενοίκων των στεγαστικών δομών είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος. Η τεράστια εκστρατεία λαϊκίστικης δημαγωγίας, στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπόλαρης, από κοινού με τον Λοβέρδο, με την αγαστή συνεργασία ποικίλων καλοθελητών και πρωτίστως των ΜΜΕ, προκειμένου να κατασυκοφαντήσουν τα πιο απαξιωμένα, στιγματισμένα και περιθωριοποιημένα στρώματα της κοινωνίας, τα άτομα με σύνταξη αναπηρίας, εκμεταλλευόμενοι τα εδώ και εκεί μελανά σημεία (που οι δικοί τους άνθρωποι ευόδωναν και οργάνωναν ως την εύκολη λύση, αντί να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να παράσχουν και αξιοπρεπές εισόδημα, χρησιμοποιώντας τα για την εκλογική τους πελατεία), αυτή η εκστρατεία (που η άλλη της πλευρά είναι η στρατοπεδοποίηση της χώρας, με την ίδρυση δεκάδων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες) δείχνει το πραγματικό, απάνθρωπο, δολοφονικό πρόσωπο αυτής της κυβέρνησης-και αυτής που θα την διαδεχτεί, μετά τις όποιες εκλογές.
Η υπόθεση είναι στα χέρια όλων μας, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, χρηστών των υπηρεσιών, λειτουργών, οικογενειών, κοινωνικών κινημάτων.
Με πρώτο βήμα την εναντίωση και ακύρωση στην πράξη της όποιας απόπειρας να εφαρμοστεί η κατακράτηση των συντάξεων σε όλες τις δομές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
Είναι εδώ που το σύνθημα «ή εμείς, ή αυτοί» αποχτά την πιο κυριολεκτική του σημασία….
psyspirosi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου