«Σχέσεις μεταξύ θεραπευτικών ειδικοτήτων»
Σε μια απόπειρα ιστορικής αναδρομής στο μεσοπρόσφατο παρελθόν έως και τον περασμένο αιώνα στις ρίζες κ αφετηρίες της νοσηλευτικής ως «επιστήμης», βλέπουμε την αναδυόμενη και εντεινόμενη τάση «επιστημονικοποίησης» του γνωστικού αντικειμένου με την πάροδο των ετών σε συνάρτηση με 1) τα διαρκώς επεκτεινόμενα
«χωράφια» των επιμέρους κλινικών ειδικοτήτων (βλ κ εξελίξεις σε τεχνολογίες αιχμής, ιατρικά μηχανήματα-συσκευές) και –μη το ξεχνάμε-2) με τον καπιταλιστικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας.
Με μια αδρή σκιαγράφηση , θα λέγαμε πως στον 20ο αιώνα στην ελληνική επικράτεια παρατηρείται μια προσπάθεια αναβίωσης της «παροχής έμπρακτης αγάπης» των χριστιανών μέσα από τις παραχριστιανικές οργανώσεις οι οποίες και πήραν το πάνω χέρι στην άσκηση της νοσηλευτικής στις κυριότερες σχολές αδελφών νοσοκόμων, κάτι που στο μέλλον έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση ή μή ,της ταξικής συνείδησης καθώς και συνολικής αντίληψης του νοσηλευτή για την θέση του , έχοντας υπόψη και το ότι ήταν κατεξοχήν γυναικείο επάγγελμα (βλ και δυσμενή θέση της γυναίκας στο κοινωνικό status, καθυστερημένη χειραφέτηση, κλπ) με το αναμενόμενο αντιδραστικό αποτέλεσμα σήμερα . Πλέον από το 1979 με την ίδρυση του τμ .Νοσηλευτικής στο Καποδίστρειο κ το στήσιμο των ΤΕΙ σαν Τριτοβάθμια Ιδρύματα (1983) βλέπουμε τις εντεινόμενες απαιτήσεις για συνολικότερη εκπαίδευση κ κατάρτιση απέναντι στην εξέλιξη της γνώσης.
Το ζήτημα όμως που προκύπτει είναι, ποια τα όρια της νοσηλευτικής επιστήμης?
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε εν μέρει ότι το συνολικό πεδίο της νοσηλευτικής φροντίδας επιδέχεται εξέλιξης, καινοτόμων λύσεων, νέων τεχνικών φροντίδας κ νοσηλείας του ασθενή, πάντοτε σε συνάρτηση όμως με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και το επίπεδο των διαθέσιμων τεχνικών μέσων π χ:
1)μέχρι πριν από 25 χρόνια, η χορήγηση iv υγρών στον ασθενή γινόταν με την τοποθέτηση βελόνας μόνιμα στη φλέβα του , ενώ στη συνέχεια μαζικοποιήθηκε η χρήση των μιας χρήσης καθετήρων από συνθετικό υλικό –πχ abbocath ,
2) η χορήγηση υγρών iv έγινε πολύ πιο ακριβής τα τελευταία 20 χρόνια με τη χρήση αντλιών χορήγησης υγρών –με συσκευές μιας χρήσης, συστήματα alarm κλπ)
3) μαζικοποιήθηκε η χρήση αεροστρωμάτων, ειδικών κρεβατιών (καθώς και αναπτύχθηκε μία ολόκληρη τεχνολογία επιθεμάτων και υλικών ) για την πρόληψη κατακλίσεων στους βαρέως πάσχοντες, στους εγκαυματίες στις εντατικές μονάδες κλπ.
Από την άλλη πλευρά όμως βλέπουμε και την περαιτέρω «ιατρική» εμβάθυνση του αντικείμενου σε επίπεδο γνώσεων σε συνάρτηση πάντα ,με την εκπαιδευτική βαθμίδα (ΑΕΙ Νοσηλευτικής με μεταπτυχιακά κ διδακτορικά προσαρμοσμένα στην κλινική έρευνα και κλινική πράξη, η μετεκπαιδευτική ετήσια ειδικότητα για τους νοσηλευτές ΤΕΙ έχει κ αυτή έναν «ιατρικοκεντρικό» χαρακτήρα) κάτι το οποίο μας υποψιάζει τελικά για τα πεπερασμένα όρια της νοσηλευτικής φροντίδας και περιποίησης του πάσχοντα , και για την αναπόφευκτη αλλαγή «κατεύθυνσης» επαγγέλματος. Στο σημείο αυτό παρατηρούμε τελικά-ρίχνοντας και μια ματιά στον εκπαιδευτικό και ακολούθως επαγγελματικό πολυκατακερματισμό του κλάδου- πως όσο πιο ψηλά στην εκπαιδευτική κ επαγγελματική βαθμίδα είναι η θέση του νοσηλευτή τόσο πιο μακριά από τον βαρέως πάσχοντα και ασθενή βρίσκεται ο κάτοχος της θέσης αυτής (κάτι το οποίο ερμηνεύεται από την ανάγκη περικοπή κόστους εργασίας –βλ. ιδιωτικά κέντρα , θα δούμε παρακάτω- και από τις εξουσιαστικές σχέσεις θεωρητικού διευθυντή & χειρώνακτα διευθυνόμενου ,στον δημόσιο τομέα κυρίως ,βλ καθεστώς με διευθύντριες –τομεάρχισσες και προϊστάμενες ).
Ο ΑΕΙ πτυχιούχος με master , phD κλπ, κατά κύριο λόγο, κι αν το επιτρέπουν οι συνθήκες εργασίας και η επάρκεια σε προσωπικό, δε θα ασχοληθεί με τον ασθενή καθεαυτόν αλλά θα παίξει έναν διοικητικό ρόλο επικεντρωμένο στις χρεώσεις φαρμάκων-υλικών, στην συμπλήρωση-τακτοποίηση εγγράφων και φακέλων κλπ αλλά κυρίως στη διοίκηση του τμήματος-μονάδας και συντονισμού με τις υπόλοιπες υπηρεσίες και μονάδες του Ιδρύματος. Ο πτυχιούχος ΤΕ θα περιοριστεί στην χορήγηση της νοσηλείας , στην διάλυση και χορήγηση των iv φαρμάκων –σε απόσταση ασφαλείας πάντα από τον ασθενή- ενώ η περιποίηση , φροντίδα του ασθενή θα γίνει από τους ΔΕ νοσηλευτές (ή με πτυχίο ΙΕΚ, ΤΕΕ κλπ).
Αυτό έχει καταρχήν μία εξήγηση κ ερμηνεία. Πρώτον, ο κλασσικός διαχωρισμός θεωρητικού-χειρώνακτα (διευθυντή-διευθυνόμενου) που διαπερνά το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής βρίσκει και εδώ την επιβεβαίωσή του. Εξάλλου, αυτό συμβαίνει και στον ιατρικό κλάδο , όπου ο ειδικευόμενος κατά κύριο λόγο ,ίσως ενίοτε κι ο επιμελητής Β, αναλαμβάνουν και διεκπεραιώνουν την περιφερειακή «λάντζα» με τον άρρωστο -λήψη ιστορικού (?), διαχείριση φακέλου, εργαστηριακές εξετάσεις, προετοιμασία για χ/ο ή οποιαδήποτε επεμβατική πράξη, δευτερεύουσες αρμοδιότητες και μες στο χ/ο, ενώ ο διευθυντής αποφασίζει για την κατεύθυνση της θεραπείας και ασχολείται με την «λεπτοδουλειά» την κρίσιμη ώρα –στο χ/ο ή όπου αλλού- δρέποντας τις δάφνες (κι όχι μόνο ενίοτε...) στο τέλος ,ύστερα από το πέρας της αγωγής κ νοσηλείας.
Στον νοσηλευτικό κλάδο ,συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι όσο ανεβαίνει η βαθμίδα εκπαίδευσης κι εξέλιξης του εργαζόμενου τόσο απομακρύνεται από τον ασθενή.
Κατά δεύτερον ,θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε δύο ακόμα ερμηνείες που σε κάποιο σημείο τέμνονται κ συναντούνται . Η ίδια η εξέλιξη της γνώσης, των γνωστικών ,τεχνικών-θεωρητικών ορίων της κάθε επιστήμης επιμέρους είναι που αναπροσαρμόζει κι αναδιατάσσει τα όρια και τα πεδία δράσης μεταξύ των κλινικών επαγγελμάτων ,σε συνδυασμό όμως και υπό την καθοδήγηση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής, των δυνάμεων της αγοράς, των φαρμακοεταιρειών, και των στενών επιμέρους συμφερόντων συντεχνιακών επαγγελματικών ομάδων.
Ποιά κοινωνική ανάγκη πχ, δημιούργησε την στενά υπερεξειδικευμένη ειδικότητα του χειριστή εξωσωματικής κυκλοφορίας (perfusionist) που χειρίζεται κ όλες τις συσκευές (assist devices) υποβοήθησης της καρδιάς ?
Ποιά κοινωνική ανάγκη εξυπηρετεί το δίπολο ειδικεύσεων των φυσιοθεραπευτών και των φυσιάτρων?
Σε ποιό βαθμό ανταποκρίνονται κλινικά θεραπευτικά απέναντι στον πάσχοντα ο κοινωνικός λειτουργός, ο κλινικός ψυχίατρος, ο κλινικός ψυχολόγος, ο συμβουλευτικός ψυχολόγος, ο εργοθεραπευτής, ο νοσηλευτής με ψυχιατρική ειδικότητα ?
Ή σε ό,τι αφορά τον νοσηλευτικό κλάδο, ποιόν εξυπηρετούν οι νέες ειδικεύσεις του παρασκευαστή αιματολογικού εργαστηρίου, ή του παρασκευαστή βιοχημικού εργαστηρίου , ή του νοσηλευτή χ/ου, ή του νοσηλευτή αναισθησιολογικού (βλ.ΙΕΚ,ΤΕΕ,ΤΕΛ). Ή του νοσοκόμου τραυματιοφορέα, του νοσοκόμου εργαστηριακών απαντήσεων, ή του νοσοκόμου βοηθού θαλάμου?
Η ειδίκευση της γναθοχειρουργικής για ποιόν λόγο ήταν ως πρόσφατα «στα χωράφια» των οδοντίατρων κ τώρα αποκτάται σαν ξέχωρη ιατρική ειδικότητα?
Ή ποιος θα κρίνει & θ αποφασίσει μεταξύ του ακτινολόγου, στον ψηφιακό αγγειογράφο, & του καρδιοχειρουργού για το ποιανού ευθύνη (& αμοιβή ) είναι η τοποθέτηση stent στα ανευρύσματα κατιούσης θωρακικής αορτής?
Ή επίσης είμαστε χρόνιοι μάρτυρες της κόντρας μεταξύ των αιμοδυναμιστών & των καρδιοχειρουργών σχετικά με την επέλαση των πρώτων (της επεμβατικής καρδιολογίας γενικά) στα χωράφια της καρδιοχειρουργικής .
Επιπρόσθετα, κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι εμφανής η τάση περιορισμού του κόστους εργασίας κ αμοιβών με την εκχώρηση ευθυνών κ διενέργεια παρεμβάσεων στον ασθενή από χαμηλότερης βαθμίδας εκπαίδευσης στελέχη (σε εντατικές μονάδες και χειρουργεία του ιδιωτικού τομέα οι νοσηλευτές από ΙΕΚ ,ΤΕΕ, ΤΕΛ πιάνουν έναν ικανό αριθμό).
Παρατηρούμε λοιπόν μία σειρά από εξελίξεις ευρύτερα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια , που επηρεάζουν και τον εν λόγω μαζικό κλάδο. Απέναντι σε αυτά είναι σημαντικό να δούμε πως διαμορφώθηκαν οι αντιλήψεις κ με ποια σημεία εκκίνησης κι από ποιες αιτίες, όπως και ποιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα που τρέχει.
Και βλέπουμε λοιπόν πως τα τελευταία 15 χρόνια περίπου μια νέα γενιά νοσηλευτών κυρίως από ΤΕΙ αλλά και από ΑΕΙ εισήλθε στην Υγεία κ επέδρασε ριζικά στη διαμόρφωση της άποψης για την αυτονομία της Νοσηλευτικής ως αυτόνομης επιστήμης. Ορθολογικοποίησε τις διαδικασίες, την «παραγωγική διαδικασία» μες στις μονάδες υγείας, επιστημονικοποίησε τα κριτήρια των παρεμβάσεων , εισήγαγε και μαζικοποίησε τα πρωτόκολλα για κάθε είδος πράξης μες στη μονάδα υγείας απέναντι στον πάσχοντα. (Σε όλα αυτά βοήθησε και η ξέχωρη αυτονόμηση πλέον με τον νόμο του 1983 για το ΕΣΥ της Νοσηλευτικής υπηρεσίας μέσα στα ιδρύματα ). Έπαιξε ρόλο στην εμβάθυνση του ιατροκεντρικού περιεχομένου του προγράμματος σπουδών στις σχολές, στα μεταπτυχιακά, κι έδωσε μεγάλη βάση στην κλινική έρευνα. Ως εδώ πάμε καλά .(άλλωστε μην ξεχνάμε και ο ίδιος ο καπιταλισμός έφερε την «ορθή σκέψη» στον σύγχρονο κόσμο.) Όλα αυτά όμως οδήγησαν και στην προσπάθεια ανοίγματος των ορίων δράσης και της επέκτασης των δικαιοδοσιών και των καθηκόντων των, απέναντι στον πάσχοντα ,αντιπαραθετικά με τον ιατρικό κλάδο. Μόνο που έτσι τίθεται τελικά το ερώτημα αναπόφευκτα.
Υπάρχει η αυτονομία της Νοσηλευτικής ως επιστήμης? Κατά τη γνώμη μας , όχι φυσικά .
Θα λέγαμε ότι η Νοσηλευτική ορίζεται ως τομέας εφαρμογής , όπου ο λειτουργός Υγείας κάνει πράξη τα αποτελέσματα της κρίσης ,αξιολόγησης και διάγνωσης για τον πάσχοντα και στη συνέχεια διεξάγει την θεραπευτική αγωγή και διαδικασία. (ακόμα κι αυτό το κομμάτι της « κλινικής διάγνωσης» θέλοντας να αντιγράψουν αυτοί που έριξαν στην πιάτσα την ιδέα της Νοσηλ. Επιστήμης , (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο , προ δεκαετιών ) επινόησαν την «νοσηλευτική διάγνωση» ,όπου εκεί ο νοσηλευτής καταγράφει κι αναγνωρίζει την απάντηση του πάσχοντα στα συμπτώματα της πάθησης –πχ ο ασθενής έβηξε, έκανε ταχύπνοια, σπασμούς- χωρίς όμως να δικαιούται από τον νόμο ,δυστυχώς γι αυτούς, να φέρει διαγνωσμένα και με υπογραφή ) άποψη για τις αιτίες των συμπτωμάτων).
Κάτι το οποίο αλλάζει βαθμιαία τα τελευταία χρόνια ( δείχνοντας τις νίκες που καταγράφει η νοσηλευτική κοινότητα στην «καθηκοντολογική αντιπαράθεση» με την ιατρική κοινότητα ) καθώς στο Ηνωμένο Βασίλειο μπορούν να συνταγογραφούν πλέον και νοσηλευτές κάποια είδη σκευασμάτων.
Στο σημείο αυτό πρέπει να θίξουμε όμως και τον ρόλο που παίζει η γνώση και η κατάκτηση κομματιών της από κάποιους και πως αναζωπυρώνει ακόμα και τον ενδοεργασιακό εμφύλιο στον κλάδο. Αναφέρουμε τον ελιτισμό που εμφανίζουν συγκεκριμένες κλινικές ομάδες νοσηλευτών απέναντι στο σύνολο, λόγω της συγκεκριμένης «υψηλής ταχύτητας» ειδίκευσης που έχουν. (βλ νοσηλευτές Καρδιοχειρουργικής Μονάδας, ΜΕΘ, Μονάδας Μεταμόσχευσης Μυελού Οστών, Ογκολογικής Μονάδας ,Ψυχιατρικού τμήματος κλπ) .
Και σαν απόδειξη των παραπάνω είναι οι διάφορες εταιρείες που εμφανίζονται στο προσκήνιο τα τελευταία 15 χρόνια. Και που σαν έναν από τους στόχους που έχουν είναι και η επιστημονική κατοχύρωσή τους σαν φορείς, και η επιστημονική οντότητα που κουβαλάνε.
(πχ Καρδιολογικός Νοσηλευτικός Τομέας, Τομέας Επείγουσας κι Εντατικής Νοσηλευτικής του ΕΣΝΕ, Πανελλήνιος Σύλλογος Νοσηλευτών Χειρουργείου, Σύλλογος Νοσηλευτών Νεφρολογίας κλπ,)
Και αφού έπαιξαν αυτόν τον ρόλο της πρωτοπορίας στη διαμόρφωση «γραμμής» μες στον κλάδο , αναπτύχθηκε φυσικά και ακόλουθα το μικρόβιο του συντεχνιασμού και των αντιδραστικών κριτηρίων.
Έχουν καταγραφεί 3-4 προσπάθειες μόνο την τελευταία δεκαετία για ξεχωριστή εργασιακή συνδικαλιστική οργάνωση του κλάδου (ΠΑΣΥΝΟ, ΠΑΝΟΣΥ, ΠΑΣΟΝΟΠ κλπ) αντιπαραθετικά προς τον ξεπουλημένο συνδικαλιστικό γραφειοκρατικό συρφετό της ΠΟΕΔΗΝ αλλά δυστυχώς και ενάντια στα πρωτοβάθμια εργασιακά σωματεία αλλά καταγράφεται επίσης μία υγιής, στο σημείο εκκίνησης, προσπάθεια για ξεχωριστή επιστημονική κατοχύρωση κι οργάνωση στα του οίκου μας (ΕΣΝΕ, και η πρόσφατη Ένωση Νοσηλευτών Ελλάδας που φιλοδοξεί να ενσαρκώσει τον συλλογικό επιστημονικό- επαγγελματικό φορέα του κλάδου σε όλη την επικράτεια ).Το πώς στήθηκε όμως η ΄Ενωση τελικά , με πόσο δημοκρατικές και μαζικές διαδικασίες είναι μία μεγάλη κουβέντα…
Κατά ένα μέρος , στο σημείο εκκίνησης αυτού του αντιδραστικού τελικά συλλογισμού υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας. Αυτή η γενιά διείδε ότι παίζει έναν πιο ενεργό ρόλο στην κατεύθυνση της «παραγωγής» κ ζήτησε «να παίξει μπάλα» παραπάνω. Στο σημείο εκκίνησης αυτός ο συλλογισμός είναι σωστός.
« Οι άμεσοι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου πρέπει να έχουν άποψη για το πώς θα καταναλωθεί ο πλούτος αυτός, να έχουν ισότιμη πρόσβαση σε αυτόν, κ να ελέγχουν το πώς θα παράγεται κ να ξέρουν ποιά συγκεκριμένη κοινωνική αξία χρήσης, ή ανταλλακτική αξία θα έχει.»
Με αυτή την έννοια , ο κλινικός λειτουργός Υγείας θα πρέπει να αξιολογεί , να κρίνει για την θεραπευτική αγωγή και να διεκπεραιώνει φυσικά ο ίδιος τη νοσηλεία , φροντίδα , περίθαλψη του πάσχοντα ώστε να έχει μία πλήρη και διαρκή εικόνα για την υγεία του. Δε νοείται να πλησιάζει σε ασθενή ο λειτουργός Υγείας και να μην γνωρίζει τι φάρμακο του χορηγεί, γιατί του το χορηγεί, κι από πού πρέπει να το χορηγεί (iv.im. p.os.,sc) . Με αυτό το πρίσμα οπτικής , και με όλα τα παραπάνω στοιχεία για τις αναδιατάξεις των ορίων μεταξύ κλινικών επαγγελμάτων κ ειδικοτήτων κλπ, θα λέγαμε ότι πρέπει να μιλάμε σε μια επαναστατική απελευθερωτική κοινωνία και με ένα εναλλακτικό όραμα για την Υγεία για το κλινικό επάγγελμα-λειτούργημα του Θεραπευτή , που θα καταργεί στην πράξη το δίπολο θεωρητικού-διευθύνοντα & χειρώνακτα – διευθυνούμενου και θα είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος των πράξεων του κι όχι απλά εκτελεστής εντολών κι αποφάσεων άλλων, την ιδιότητα αυτή που θα συμπυκνώνει στην πράξη τα καθήκοντα του γιατρού και του νοσηλευτή.
Βέβαια, κάτι τέτοιο στο σήμερα ακούγεται ανεδαφικό και ουτοπικό , ωστόσο πρέπει να ανοίξει αυτή η συζήτηση στο μέλλον, για όλο το φάσμα της Θεραπευτικής.
Εν προκειμένω, μπορούμε να μιλάμε για την κατάργηση του «ιατροκεντρικού» μοντέλου άσκησης της θεραπευτικής , όπως επίσης της εξουσιαστικής σχέσης γιατρού-ασθενή ,ή και νοσοκόμας-ασθενή. Αντίθετα δε, είμαστε με την λειτουργία της θεραπευτικής ομάδας , όπου διασφαλίζεται η διακριτότητα των ρόλων και των ευθυνών μεταξύ των συναφών ειδικοτήτων κι ο ασθενής είναι ανήμερος ανα πάσα στιγμή για την κλινική του πορεία κι αυτός θα αποφασίζει για την ζωή του.
Στο μεταξύ , μπορούμε να παρεμβαίνουμε σε αυτό το πολύμορφο ρεύμα των νοσοκόμων –νοσηλευτών με μία σειρά από αιτήματα πάλης που απαντάνε στις υγειονομικές ανάγκες του σήμερα όπως
1)Μία ενιαία πανεπιστημιακή νοσηλευτική σχολή, τετραετούς διάρκειας τουλάχιστον. Να κλείσουν όλα τα ΙΕΚ, ΤΕΕ, διετείς σχολές. Κατάργηση όλων των πολυκατακερματισμών στο γνωστικό αντικείμενο.
2)Υποχρεωτική ετήσια ειδικότητα για όλους, με τον ταυτόχρονο διορισμό σε κενή οργανική θέση. Μαζικά μεταπτυχιακά με δωρεάν ελεύθερη πρόσβαση για όλους, εμβάθυνσης κ έρευνας .
3)Θέσπιση 4ης βάρδιας στο ωράριο εργασίας, με 6ωρη εργασία. Πενθήμερο-εξάωρο-30ωρο
4)Εκλογή διευθυντή νοσηλ.υπηρεσίας, τομεάρχη, προϊστάμενου με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες από όλους στην εκάστοτε μονάδα Υγείας .
5)1500 ευρώ βασικός μισθός για τον πρωτοδιοριζόμενο υγειονομικό ΔΕ. Επιπλέον επίδομα για Μονάδα, χ/ο, Επείγοντα
Πέρα από αυτά θεωρούμε αυτονόητο πως συμμετέχουμε στις μαζικές διαδικασίες του πρωτοβάθμιου σωματείου του νοσοκομείου μας και παράλληλα συμμετέχουμε ενισχυτικά σαν παρατηρητές , στις όποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις των κλαδικών νοσηλευτικών συντεχνιακών ενώσεων (ΠΑΣΟΝΟΠ, ).
.Καλοδεχούμενες οι ενστάσεις , παρατηρήσεις , αντιρρήσεις , συμπληρώσεις από τους αγωνιζόμενους και μαχόμενους συναδέλφους (ΔΕ-ΤΕ-ΠΕ, νοσοκόμους-τραυματιοφορείς κλπ), που «λειώνουν» στο κυκλικό ωράριο σε νοσοκομεία και κέντρα υγείας σε όλη την επικράτεια, για να ανοίξουμε επιτέλους νικηφόρα το δρόμο προς το μέλλον για το επάγγελμά μας…γιατί χαμένοι είναι οι αγώνες που δε γίνονται.
Σημείωση:Το κείμενο είναι γραμμένο από συναδέλφους που δραστηριοποιούνται στο ριζοσπαστικό
χώρο και εργάζονται στα νοσοκομεία.Αν και παλιό παραμένη επίκαιρο ακόμη και σήμερα.Ελπίζουμε
να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για το τί κίνημα θέλουμε στην Υγεία.Το λόγο έχουμε πλέον όλοι
εμείς που ζούμε την κατάσταση στο χώρο της Υγείας καθημερινά.Σε μια εποχή που οι συγχωνεύσεις
των νοσοκομείων προχωρούν με μόνο στόχο τον περιορισμό των δαπανών χωρίς να υπολογίζεται
το τί επιπτώσεις θα έχει στο λαό,την πληρωμή εισιτηρίου στα νοσοκομεία,το κλείσιμο ιδρυμάτων
και την ταυτόχρονη απόλυση των συναδέλφων,τη συζήτηση για τα ΒΑΕ χωρίς να γνωρίζουμε την
τελική μορφή του ν/σ ,η μόνη απάντηση είναι η συσπείρωση όλων εκείνων των συναδέλφων
που έχουν μια διαφορετική λογική από την υπάρχουσα που εκφράζουν οι γραφειοκρατικές ηγεσίες.
Είναι καιρός να ¨φύγουμε από την "άμυνα" και να βγούμε στην επίθεση.............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου