Μία απόπειρα για «ακτινογραφία» του νοσηλευτικού κινήματος.

Η κατάσταση στο νοσηλευτικό κίνημα είναι από δυσμενής έως τραγική.  Ας δούμε μερικά φλέγοντα ζητήματα που μας απασχολούνε όλους εμάς, τον κόσμο της νοσηλευτικής «πλέμπας».

1)Πάγιο και διαρκές αίτημα της νοσηλευτικής πλειοψηφίας της βάρδιας στις μονάδες υγείας του ΕΣΥ είναι, εδώ και δεκαετίες, η ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Επίσης,  2) η μισθολογική αναβάθμιση ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας και μόνο αυτόν.

 3) Οι μαζικές προσλήψεις ώστε να πάψει αυτή η άθλια κατάσταση με την υποστελέχωση προσωπικού στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας, για να έχουμε ασφαλείς αναλογίες νοσηλευτικού προσωπικού/ασθενών.

 4)Ένα δομικό πρόβλημα που αφορά την σύσταση ,την υφή και, εν τέλει, την «ταξική» συνείδηση του κλάδου είναι και ο πολυκατακερματισμός των πτυχίων και των γνωστικών επιπέδων του επαγγέλματος.   (νοσηλευτές ΠΕ,ΤΕ, βοηθοί νοσηλευτές ΔΕ, από ΤΕΛ,ΜΤΕΝΣ, ΙΕΚ κλπ κλπ).

Απέναντι σε όλα αυτά, τα τελευταία 15-20 χρόνια περίπου, το νοσηλευτικό κίνημα προσπάθησε εναγώνια να απαντήσει, συλλογικά, με  πάρα πολλές στρεβλώσεις βέβαια και με παραμορφωμένες συνδικαλιστικές πρακτικές και εγχειρήματα αγωνιστικής/επαγγελματικής χειραφέτησης.

Από την εποχή του μεσαιωνικού και απηρχαιωμένου ΕΣΝΕ, έως την πιο πρόσφατη εποχή του ΠΑΝΟΣΥ, του Σωματείου νοσηλευτικού προσωπικού Αθήνας/Πειραιά,                           (αρχές δεκαετίας 90) έως τα πιο πρόσφατα εγχειρήματα του ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ, της ΕΝΕ, της «γραμματείας Νοσηλευτικού» της ΠΟΕΔΗΝ, της αγωνιστικής ΠΑΣΟΝΟΠ, παρατηρούμε μία προσπάθεια να εκφραστούν μέσα και σε αυτές τις συνδικαλιστικές εκφράσεις οι καταπιεσμένες ανάγκες και τα καταστρατηγημένα δικαιώματα της νοσηλευτικής «πλέμπας».      Όλα αυτά τα εγχειρήματα γίνανε στο όνομα της ανώνυμης νοσηλεύτριας /νοσηλευτή που τσακίζονται καθημερινά

 α) στην κλινική μόνοι απέναντι σε 40-50 ασθενείς,                         

  β) που ισοπεδώνεται στα Επείγοντα απέναντι σε εκατοντάδες εξαγριωμένων ταλαίπωρων ασθενών  και συνοδών,

 γ)που βιώνει ένα διαρκές «σύνδρομο burn out» από το κυκλικό ωράριο «απόγευμα-πρωί-νύχτα» στις Εντατικές με αναλογίες  τουλάχιστον 1 προς 4 ασθενείς...και πάει λέγοντας...

Τι έχουνε καταφέρει όλες αυτές οι απόπειρες συνδικαλιστικής «εκπροσώπησης» ώστε να εξυπηρετήσουν με επάρκεια τα συνολικά συμφέροντα του κλάδου ?                                        Εκ του αποτελέσματος, λίγα πράγματα στην βαθύτερη ουσία, θα λέγαμε. Ούτε βαρέα και ανθυγιεινά είδαμε, ούτε αυξήσεις της προκοπής είδαμε ποτέ, το «διαίρει και βασίλευε» στη νοσηλευτική εκπαίδευση καλά κρατεί, και ούτε καλύφθηκαν τα εγκληματικά κενά στις μονάδες υγείας του ΕΣΥ.

Θα ρωτούσε κανείς, «τι πήγε στραβά» και τόσες απόπειρες έκφρασης των νοσηλευτικών συμφερόντων δεν πέτυχαν κάτι το, άμεσα υλικά, χειροπιαστό?                                                            Η απάντηση δυσάρεστη, σκληρή, μα και απλή συνάμα..

Εκ του αποτελέσματος, μάλλον δεν το πάλαιψαν και πολύ για να εκφράσουν τα μαζικά συλλογικά συμφέροντα της νοσηλευτικής «πλέμπας».   

  Όταν πχ :

 1) η γραφειοκρατική ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ  καλεί σε απεργία  εθιμοτυπικά μία φορά τον χρόνο, και αυτό είναι η 24ωρη «τουφεκιά στον αέρα», όπου την συγκεκριμένη ημέρα στην Αθήνα/Πειραιά καλεί όχι σε απεργία αλλά σε στάση εργασίας 10πμ-3μμ ώστε να μην απεργήσει κανείς, ή όταν εξαγγέλουν «κινητοποιήσεις» σε διαφορετικές ημερ/νίες από άλλες μαχόμενες υγειονομικές συλλογικότητες πχ: την ΠΑΣΟΝΟΠ, ΟΕΝΓΕ, ΕΙΝΑΠ κλπ , τότε βλέπουμε πού απλά ότι διασπούνε το κίνημα.

Όταν πχ :

2) ο ΕΣΝΕ το μόνο που κάνει είναι να αναλίσκεται σε επιστημονικά συνέδρια για νέες εξελίξεις  και νέες κλινικές κατεθυντήριες οδηγίες για όλο το φάσμα της Νοσηλευτικής επιστήμης, αλλά χωρίς να αναρωτιέται κανείς εκεί μέσα ποιός και κυρίως πόσοι και πως θα εφαρμόσουν και ασκήσουν τη νοσηλευτική φροντίδα μέσα σε αυτό το εξαθλιωμένο ΕΣΥ με τις εξοργιστικές ελλείψεις? Όταν επίσης οργανώνουν τα εν λόγω συνέδρια με πανάκριβη συμμετοχή/εγγραφή/παρακολούθηση , όπου βέβαια τα έξοδα θα τα βάλουν φαρμακο-εταιρείες αλλά με τί αντάλλαγμα, με τι έκταση συναλλαγής και τί κόστος για την μετέπειτα τιμή των φαρμάκων και  υλικών που προωθούνε οι εταιρείες αυτές?

Όταν πχ:

3) η περιβόητη, σχετικά νεοσύστατη ΕΝΕ, έχει καταφέρει με απόλυτη επιτυχία-με απειλές προστίμων/πειθαρχικά συμβούλια/ακατάσχετη δικομανία-βιομηχανία μηνύσεων/υπέρογκες συνδρομές και ανανεώσεις/εκλογές παρωδία με πλείστες παρατυπίες- να διώξει τη νοσηλευτική «πλέμπα» από τους κόλπους της, καταφέρνοντας βέβαια να την «εκπροσωπεί» απέναντι στο υπουργείο Υγείας                                                    και φροντίζοντας και με το συνδικαλιστικό προσωπείο της ΠΑΣΥΝΟ (καθώς είναι τα ίδια φυσικά πρόσωπα) κατά καιρούς ακόμα και να βραβεύει (!!!!) υπουργούς (Κακλαμάνη, Αβραμόπουλο) για το έργο τους στο υπουργείο (????)

Όταν πχ:

4) η ηγεσία της Έκτελεστικής Επιτροπής της αγωνιστικής ΠΑΣΟΝΟΠ ξεστράτισε τους τελευταίους 7 μήνες από την αγωνιστική /κινηματική γραμμή που είχε χαράξει με την πολιτική Απόφαση που είχε λάβει στο τελευταίο αρχαιρεσιακό της Συνέδριο,                           και περιορίστηκε σε μια πιο «ήπια αντιπολίτευση» και αναλώθηκε σε αναζήτηση «δίαυλων επικοινωνίας» με το υπουργείο Υγείας μήπως και αποσπασθεί η δέσμευση ότι θα μας βάλουν, σαν προσωπική χάρη, στα βαρέα και ανθυγιεινά, ξεχνώντας ότι έχουμε και διαπραγματευόμαστε απέναντι μας με τον υπουργό που διέλυσε τα απομεινάρια της εργατικής νομοθεσίας και των συστημάτων ασφάλισης των εργαζομένων?

Θα έλεγε κάποιος σαν απάντηση ότι : αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες επέλεξε, κατά καιρούς, η νοσηλευτική πλειοψηφία, αυτές τις ηγεσίες ανέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια, όποτε και αυτούς τους χειρισμούς που έκαναν μας αξίζει να τους λουστούμε όλοι μας.              Πολύ σωστά:  μας αξίζουν όλα αυτά γιατί κάθε φορά  που κάποιοι γίνονται συνδικαλιστική εξουσία ξεχνάνε γιατί ανέβηκαν εκεί πάνω και φροντίζουν καταρχήν να διαιωνίσουν εφεξής στο μέλλον την ιδιότητά τους σαν επαγγελματίες θεσμικοί εκπρόσωποι.   Και η δομική αιτία όλων αυτών είναι η βαρβαρότητα του επαγγέλματος , η εξόντωση που προκαλεί και η δραματική έλλειψη χρόνου  που έχει ο κάθε νοσηλευτής ώστε να ασχοληθεί «με τα κοινά» και να ελέγξει τους επαγγελαματίες θεσμικούς εκπρόσωπους του..

Απέναντι σε όλα πρέπει να κάνουμε ένα restart. Να επαναπροσδιορίσουμε το πως  θα συζητάμε, το πως και ποιοι θα αποφασίζουμε για τον αγώνα μας και για την διεκδίκηση των αιτημάτων μας.

Τους τελευταίους τρεις μήνες εμφανίστηκαν στο προσκήνιο αυθόρμητα ξεσπάσματα χειραφέτησης από θεσμικές γραφειοκρατικές ηγεσίες.

Είχαμε τον γύρο συνελεύσεων που ξέσπασαν καταρχήν αυθόρμητα σε Θριάσιο, Νίκαια, Ερυθρό Στ, Γεννηματά, Σωτηρία, ΕΚΑΒ Αθήνας, με θρυαλίδα τις απλήρωτες εφημερίες/δεδουλευμένα των εργαζομένων και που κατέληξαν σε δύο μεγάλες μαζικές διαδηλώσεις (μία στον κόμβο της Κατεχάκη και μία στο υπ Υγείας) παρά την αντίθετη θέληση της γραφειοκρατικής ΠΟΕΔΗΝ.

Είχαμε την επί 20 ημέρες συμμετοχή σε καθημερινή γενική συνέλευση των νοσηλευτών του Ερυθρού Στ.  παρά τις πιέσεις και απειλές, απέχοντας από την εργασία και διεκδικώντας τα δεδουλευμένα.

Επίσης, είχαμε και την για 17 ημέρες επίσχεση εργασίας που έγινε στον Ευαγγελισμό με αυθόρμητη οργάνωση του αγώνα «από τα κάτω» , με την ενεργό μαχητική συμμετοχή των νοσηλευτών βάρδιας σε νευραλγικά τμήματα (Χειρουργεία, Αναισθησιολογικό,Αποστείρωση, ΚΡΧ Μονάδα, αλλά και ανοιχτά τμήματα) παρά την αρχικά αντίθετη στάση του γραφειοκρατικού εργασιακού σωματείου και παρά την οξεία ρήξη με την διοίκηση του Ιδρύματος, τις πιέσεις και απειλές για διώξεις και απολύσεις από το υπουργείο. Και επίσης αυτή η συγκεκριμένη ανοιχτή επιτροπή νοσηλευτών και λοιπών υγειονομικών  συμμετείχε και στις πανελλαδικές/πανεργατικές απεργίες του Ιουνίου και στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα με συγκροτημένο μπλοκ  αγώνα, δείχνοντας απαράμιλλη αντοχή/αγωνιστικότητα/διάθεση για συνέχιση του αγώνα.

Όλα αυτά δείχνουν ότι υπάρχει ένα αγωνιστικό δυναμικό στην βάση,  που «βράζει» κυριολεκτικά και διψάει για απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα:

τι θα κάνουμε συλλογικά απέναντι στο ζήτημα των βαρέων ανθυγιεινών, ειδικά τώρα που ετοιμάζουν το περιβόητο πόρισμα εντός Ιουλίου, και δεν προμηνύεται θετική αντιμετώπιση από τους κρατούντες?

τι θα κάνουμε απέναντι στην αντιδραστική εξέλιξη του «ενιαίου μισθολογίου» που θα το περάσουνε πριν τον Δεκαπενταύγουστο και θα μας εξαθλιώσουν ακόμα πιο κάτω? Ήδη από Δευτέρα 11/7, μας γύρισαν στο 8ωρο πάλι, αφαιρώντας μας και τις αντίστοιχα αμοιβόμενες  υπερωριακά 2,5 ώρες/εβδομάδα !!! Πέραν αυτών, έχουμε πληροφορίες ότι απεργάζονται και το ενδεχόμενο κατάργησης της ειδικής 10ήμερης άδειας στα κλειστά νοσηλευτικά τμήματα (μονάδες, χειρ/α, ψυχ/κά τμήματα) ! ! !

τι θα κάνουμε με την υποστελέχωση, τις μηδενικές προσλήψεις, τις συγχωνεύσεις τμημάτων, κλείσιμο κλινικών, και το κλείσιμο νοσηλευτικών κλινών?

Τι θα κάνουμε με την αντιδραστική μεταρρύθμιση στην Παιδεία, όπου πηγαίνουν να καταργήσουν και τα πανεπιστημικά τμήματα Νοσηλευτικής, την στιγμή που εμείς παλεύουμε για Πανεπιστημιακή Νοσηλευτική παντού, τετραετούς φοίτησης, χωρίς διαχωρισμούς ?

Είναι φανερό ότι οι ως τώρα ηγεσίες των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών εγχειρημάτων αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο διαγκωνισμός για την  πρωτοκαθεδρία στην «εκπροσώπηση» απέναντι στο υπουργείο.  

  Το ζήσαμε τόσα χρόνια (ΠΟΕΔΗΝ, ΕΝΕ, ΕΣΝΕ κλπ) με κινητοποιήσεις-«τουφεκιές στον αέρα», επιστημονικά συνέδρια, χαιρετούρες με υπουργούς, ακατάσχετος βερμπαλισμός και ούτω καθεξής.

Είναι αναγκαίο το επόμενο διάστημα, εν μέσω θέρους αν γίνεται, εν μέσω Μνημονίου που επελαύνει, να εγερθούμε όλοι εμείς από τον πάτο της «νοσηλευτικής πλέμπας» και μέσα από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις αγώνα, να συντονιστούμε σε όλα τα νοσοκομεία /κέντρα υγείας του λεκανοπεδίου και της επαρχίας και να παλέψουμε  για όλα αυτά τα αυτονόητα δίκαια αιτήματά μας. 

Και είναι και αναγκαστικά αναγκαίο να συντονιστούμε σε ένα πρόγραμμα αγώνα                    με τους υπόλοιπους μαχόμενους υγειονομικούς (νοσοκομειακούς γιατρούς, διασώστες ΕΚΑΒ, τεχνολόγους ακτινολόγους κλπ) στην βάση της συνολικής υπεράσπισης της ελεύθερης πρόσβασης από όλην την κοινωνία σε ένα Δημόσιο Δωρεάν Εθνικό Σύστημα Υγείας που βομβαρδίζεται από την επέλαση της βάρβαρης πολιτικής της Κυβέρνησης και του Μνημονίου-Τρόϊκας.

Σταύρος Θεολόγου